Προσοχή!!!

Θα έχετε καταλάβει από το αμοκ αλλαγών που παθαίνει το blοg σήμερα πως κάτι γίνεται...
Ετοιμάζουμε νέα εμφάνιση για το blοg, μέχρι τότε υπομονή ή κοιμηθείτε μήπως δείτε κανα όνειρο...

ΥΓ Γραφτε και κανα σχόλιο στα όνειρα, είπαμε το ανακαινίζουμε μην μπούμε και μέσα!

Εκ της ανεύθυνης Διευθύνσεως

Κομμένες Σκηνές Νο 2

Αν και είχα πολύ καιρό να γράψω, κάλιο αργά παρά ποτέ. Εννοείται πως όλο αυτό τον καιρό επισκεπτόμουν τον ονειρόκοσμο αλλά άλλοτε ήταν ανιαρές οι εμπειρίες και άλλοτε δεν μπορούσα να τις θυμηθώ. Αυτή την φορά όμως πάλι με τον αλλόκοτο τρόπο και την μυστηριώδη ροή των γεγονότων μου αποτυπώθηκαν στην μνήμη και είπα να τα μοιραστώ.

Όλο το όνειρο ξεκινάει από ένα δωμάτιο, σαν κι αυτά που κάνουν τις αποκλειστικές συνεντεύξεις στις διάσημες τηλεοπτικές εκπομπές. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένα παλιός συμμαθητής μου που εξομολογείται μια προσωπική του περιπέτεια. Διηγείται πως εγκατέλειψε την σχολή αστυνομικών στο τέταρτο και τελευταίο εξάμηνο λόγω ενός σοβαρού προβλήματος στο πόδι του, που αν δεν αντιμετωπιζόταν θα έπρεπε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό. Η πλάκα εδώ είναι ότι στην πραγματική ζωή αυτός ο παλιός συμμαθητής είναι αστυνομικός χρόνια τώρα, όμως το όνειρο δεν σταματάει εδώ αντίθετα μεταφέρεται σε ένα παγκάκι.

Το παγκάκι βρίσκεται στο πίσω μέρος της σχολής μου. Είμαστε τρεις καθισμένοι στο παγκάκι. Δεν μπορώ να θυμηθώ το τρίτο άτομο, ούτε καν αν ήταν άντρας ή γυναίκα. Ο διπλανός μου ήταν άντρας με αδρά χαρακτηριστικά με πρόσφατα ξυρισμένο κεφάλι και έντονα ερεθισμένη επιδερμίδα από την διαδικασία. Μιλάμε για μουσική, ενώ πέφτει από το αριστερό του αυτί ένα σκουλαρίκι που είχε και ψάχνει να το βρει. Το παρουσιαστικό του είναι κάτι ανάμεσα σε punkιο και skinα. Του δίνω το σκουλαρίκι του και προσπαθεί μετά βίας να το φορέσει. Από τις ερωτήσεις που του κάνω καταλαβαίνω πως είναι ο Bono των U2 (!?!) , νιώθω εκείνη την έκπληξη που νιώθεις όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις κάνει πατάτα. Αλλά ο τύπος μοιάζει ατάραχος και συνεχίζει να μιλάει για σκηνικά και καταστάσεις από συναυλίες. Ο διάλογος συνεχίζεται σε ένα αυτοκίνητο που βρίσκεται πιο ψηλά από την σχολή. Εκεί με περιμένει άλλη μια έκπληξη, στο ίδιο στυλ του τύπου που είναι ο Bono εμφανίζεται η τραγουδίστρια των PortisHead. Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου πως συνέχισε ο διάλογος αλλά πάλι ο σκηνοθέτης του ονείρου αλλάζει πλάνο και πλατό.

Είμαι σε μια αίθουσα σε τεχνοτροπία techno freak των early 80’s όπου κυριαρχούν οι γωνίες και οι συμμετρίες με τα άπειρα κουμπάκια σε φλούο χρώματα. Υπάρχουν πολλά τραπέζια παράλληλα μεταξύ τους, κάθε τραπέζι έχει τρεις καρέκλες και όλα αυτά είναι τοποθετημένα σε διάταξη που θυμίζει τάξη σχολείου, όλα κοιτούν μπροστά. Εκεί βρίσκεται ένα γραφείο που επίσης κάθονται τρεις και ένας από αυτούς μιλάει στο πλήθος που έχουμε καθίσει. Πίσω από αυτόν υπάρχει φόντο μια σημαία, δύσκολα θυμάμαι το σχέδιό της, είχε χρώματα πορτοκαλί, γκρι και λίγο μπλε και ίσως να είχε το σχήμα μιας μεγάλης σφαίρας στο κέντρο. Κάθομαι πίσω-πίσω, στα αριστερά μου είναι η ΨΑ. Είναι πολύ γλυκιά μαζί μου, εκπλήσσομαι. Τι δουλειά έχει αυτή πάλι στα όνειρά μου ; Και γιατί αυτό το ύφος και αυτή η συμπεριφορά ; Οριακά καταλαβαίνω πως όλη αυτή η καλοσύνη και το ενδιαφέρον είναι ενταγμένα σε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης. Αναρωτιέμαι μέσα στο όνειρα το γιατί και νιώθω παγερά αδιάφορος έως και προκατειλημμένος να την απορρίψω. Εκείνη την στιγμή ο ομιλητής σε αυτή την διαδικασία ανακοινώνει την διανομή σπαθιών σαμουράι προς όλους. Η ΨΑ τρέχει να πάρει το δικό της και το δικό μου, εγώ αρπάζω το διπλανό μου μιας και στην τελευταία σειρά δεν υπάρχει τρίτος. Η ΨΑ γυρίζει χαρούμενη κάθεται δίπλα μου και με φιλά θερμά στο μάγουλο και μετά στον λαιμό. Παίρνω το σπαθί μου και το βγάζω από το θηκάρι του. Γυαλίζει η λάμα του και έχει χαραγμένη μια φράση, το ξαναβάζω στο θηκάρι. Τα σταυρώνω στην πλάτη μου και μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του Leonardo από τα χελωνονιντζάκια και γελάω δυνατά. Η διαδικασία λήγει και βγαίνουμε έξω.

Εκεί υπάρχουν φαρδιές αλάνες με χώμα που διακόπτονται με μικρούς ασφάλτινους δρόμους. Πρέπει να φτάσουμε στο σπίτι της ΖΣ που είναι κάπου μακριά. Είναι νύχτα και υπάρχουν μόνο σε μερικά σημεία κάποιες λάμπες που δίνουν ένα μελαγχολικό κίτρινο φως. Περπατάμε με γοργούς ρυθμούς και φτάνουμε στον προορισμό μας. Το σπίτι όμως δεν είναι κανονικό σπίτι. Μοιάζει πάρα πολύ με υπόγειο σιλό για πύραυλο, δηλαδή ένα κυλινδρικό χτίσμα μέσα στην γη με αλλεπάλληλες σκάλες να στριφογυρίζουν για να φτάσεις στον πάτο. Μπαίνω μέσα, δεν μπορώ να ανακαλέσω εικόνες ή σκέψεις καθώς κατέβαινα όμως διήρκεσε πολύ λίγο. Ανεβαίνω τις σκάλες βιαστικά. Κάποιος μας πληροφορεί πως μας κυνηγάνε και πως πρέπει να φύγουμε γρήγορα. Από την σκονισμένη αλάνα ξεπροβάλλουν τρία μηχανάκια. Το ένα από αυτά το οδηγάει ένας πρώην της ΨΑ. Παίρνουν την ΨΑ, την ΖΣ και μια φίλη τους και τρέχουν μπροστά. Εγώ ακολουθώ με τα πόδια πίσω ενώ προσπαθώ να καλέσω τον φίλο μου και να του πω χωρίς να με καταλάβουν κάτι. Αυτό το κάτι έχει να κάνει με την υποκλοπή των επικοινωνιών των κυνηγών μας. Ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε ένα ξύλινο κτίριο. Γύρω του βρίσκονται γραφικά πέτρινα σοκάκια με φωτισμένες κολόνες που θυμίζουν κάτι από στενά παριζιάνικα σοκάκια. Μπαίνω μέσα στο κτίριο που περισσότερο μοιάζει με τεράστιο σαλέ λόγω της ξύλινης κατασκευής. Είναι αρκετά στενό ενώ υπάρχει και αρκετός κόσμος μέσα που ψωνίζει ρούχα που βρίσκονται από εδώ και εκεί. Έχει πολλά επίπεδα, ανισόπεδα μεταξύ τους που συνδέονται με μικρές σκάλες και επάλληλες πόρτες που ανοίγουν. Προσπαθώ να ξεφύγω από τους διώκτες μου ενώ ταυτόχρονα πέφτω πάνω σε γνωστούς που φοβάμαι πως θα προδώσουν την παρουσία μου εκεί. Ανοίγω την τελευταία πόρτα, ρίχνω μια ματιά έξω, βλέπω πάλι ένα παγκάκι σε ένα στενό με δύο κολόνες φωτισμένες και νιώθω το κρύο που έχει έξω.

Τώρα βρίσκομαι γυμνός μαζί με την επίσης γυμνή ΨΑ κάτω από τα σεντόνια σε ένα κρεβάτι. Σίγουρα είναι προσπάθεια επανασύνδεσης. Πάλι μου μιλάει ασταμάτητα, προσπαθεί να δικαιολογηθεί το καταλαβαίνω περισσότερο από την γλώσσα του σώματός της παρά από τα λόγια της. Όμως νιώθω ακόμα έκπληκτος πως έχει συντελεστεί αυτό, δεν μπορώ να βρω τους λόγους της επιστροφής. Νιώθω πως κάτι πήγε στραβά και είπε να επιστρέψει όμως αυτό δεν είναι το συναίσθημα που με κυριεύει. Με κυριεύει η απάθεια και η αδιαφορία. Στο τέλος αυτό μετασχηματίζεται σε άρνηση που δυναμώνει, δεν θέλω να συνεχίσει αυτό, δεν ζήτησα και δεν θέλω αυτή την επανασύνδεση. Το υποσυνείδητό μου καταστέλλεται από τα μάτια μου που ανοίγουν. Ο ανοιχτός ουρανός είναι εκεί μαζί με τα σύννεφα της βροχής που πλησιάζουν στο βάθος του ορίζοντα, όμως εγώ είμαι μόνος στο κρεβάτι μου, μάλλον η επιθυμία του ονείρου μου εισακούστηκε.

Αυτοσχέδιες πτήσεις

Είναι ψιλοαργά, εχω διάβασμα και νυστάζω... Ευκαιρία λοιπόν να γράψω κι εγω ένα όνειρό μου το οποίο περιμένει απο μέσα καλοκαιριού!

Ανήκει σε μια από τις πιο όμορφες κατηγορίες ονείρων.Η αρχή και το τέλος του είναι απότομα και αυθαίρετα αλλά ακόμη κι αυτό εξυπηρετεί έναν σκοπό: Δεν έχει σημασία τίποτα απο τα δύο, σημασια έχει το περιεχόμενο.

Κάπως,λοιπόν,βρέθηκα να πετάω πανω απο γνωστά και αγαπημένα μέρη.Δεν πετούσα με κάποιο απο τα γνωστά μέσα, αλλά καθόμουν σε κάτι σαν δίσκο και φυσικά δεν λειτουργούσε σαν μαγικό χαλί! Είχε και κάτι σαν έλικα αιωρόπτερου...

Στην αρχή του ονείρου τα πράγματα ήταν ήρεμα।Σε κάποια φάση ξαφνικά ήταν και ο αδελφός μου μαζί,μετά ημουν ξανα μόνος... Μετά απο αρκετή ώρα πτήσης και αφού είχαμε φτάσει στο χωριό μου, θυμάμαι οτι άρχισαν τα πειράματα! Ήμουν πλέον πάλι μόνος και άρχιζα να ανακαλύπτω τρόπους για ακροβατικά!Πώς?Με ένα μπουκάλι νερού που είχα μαζί,το οποίο χρησιμοποιούσα ως βαρίδι και "έστριβα"! Άρχισα να κάνω σβούρες, απότομες βουτιές και ελιγμούς।Το είχα καταχαρεί γιατί το ένιωθα πραγματικά, ήταν απο τα ζωντανά όνειρα...

Κάποια στιγμή,όπως ήταν αναμενόμενο,έπεσα! Κατά τη διάρκεια του ονείρου δεν με είχε απασχολήσει ούτε στιγμή το πως θα προσγειωνόμουν, δεν με ένοιαζε γιατί απλά θα έβρισκα τον τρόπο! Χάρηκα γιατί δεν χτύπησα καθόλου αλλά ούτε και πτοήθηκα! Χωρίς να ξέρω αν θα κατάφερνα να απογειωθώ ξανα (γιατί ξεκίνησε πετώντας το όνειρο) πήγα στην άκρη ενός γκρεμού και απλά πήδηξα!

Το όνειρο συνεχίστηκε όπως πρίν και τελείωσε κάπου εκεί.Πέταγα και πάλι...

Απειλή

Άλλο ένα όνειρο που βρισκόταν σε αναμονή...
Ξύπνησα και λέω, αν δν το γράψω τώρα θα μπεί κι αυτό στη λίστα με τα άγραφτα όνειρα...
Περίμενε το καημένο να μοιραστεί μαζί σας τόσες μέρες, να το λοιπόν...

Έχω ξεχάσει λιγάκι από την αρχή του, θυμάμαι ότι είναι απόγευμα και έχω βγεί από το σπίτι και κάπου πηγαίνω, στο δρόμο μέσα σε ένα στενό ανάμεσα από μεγάλα κτίρια (πολύ New York) συναντώ έναν άντρα, άγνωστο. εκείνος με ρωτάει κάτι,σταματώ να τον βοηθήσω.
Ξαφνικά εκείνος με αρπάζει και με στριμώχνει σε έναν τοίχο, προσπαθεί να με φιλίσει, έγω τραβιέμαι, κατά βάθος θέλω αλλά δεν μου αρέσει ο τρόπος του και με φοβίζει το γεγονός ότι είναι άγνωστος. Τελικά κάτι πάει να γίνει με πιέζει με δύναμη στον τοίχο και με φιλάει, το σπρώχνω και τρέχω γρήγορα σπίτι μου.
Μπάινω στο σπίτι, είμαι μόνη μου, έχει βραδιάσει.
Ανεβαίνω στον πάνω όροφο και μπαίνω στο μπάνιο, χτυπάει η πόρτα, κατεβαίνω βιαστικά και χωρίς ναι κοιτάξω ποιός είναι, ανοίγω, είναι αυτός. Κλείνω την πόρτα. πηγαίνω στην κουζίνα, είναι έξω από το παράθυρο.Φεύγω. Ανεβαίνω στο μπάνιο ξανά και είναι έξω από το παράθυρο του μπάνιου, φεύγω και από έκει. Ξαφνικά χτυπάει πάλι η πόρτα, ανοίγω και έιναι αυτός, προσαθεί να μπεί μέσα και σπρώχνε την πόρτα. Βάζω πολλή δύναμη και καταφέρνω να το κλείσω απ'έξω. Είμαι πάρα μα πάρα πολύ τρομαγμένη. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι στον καναπέ κάθεται ο Σ.
Και το όνερο τελειώνει εκεί.

Σκάλα Κυλυόμενη;;;

Λοιπόν...ας γράψει και κανείς εδώ πέρα.
Έπειτα από πολλά άγραφα όνειρα και ένα καλοκαίρι ενδιάμεσα, μιας και μπαίνουμε ξανά σε ρυθμούς χειμωνιάτικους...
Πέρασα μια εβδομάδα γεμάτη όνειρική δραστηριότητα και είπα μήπως γράψω κανένα, έτσι, μήπως ξεμουδιάσει και ένας άλλος και πάρουμε μπροστά!!!

Λοιπόν,
Είμαι σε ένα σπίτι πολύ παλιό, σαν αυτά σε κάτι τελέιωμένα θρίλερ, και προσπαθώ να ανέβω μία σκάλα. Η σκάλα είναι πολύ παλιά και ξύλινη, στρωμένη με μία πολύ φθαρμένη και πολύ βρώμικη βυσσινί μοκέτα και έχω την εντύπωση πως αν πατήσω πάνω της κάποια σκαλοπάτια θα τρίζουν. Κάτι μέσα μου με κάνει να διστάζω να πατήσω πάνω στη σκάλα και περιμένω λίγη ώρα στην άκρη της σκεπτόμενη τι να κάνω, τελικά το παίρνω απόφαση και πατάω στο πρώτο σκαλί.
Με το που πατάω πάνω στο πρώτο σκαλί, η σκάλα μεταβάλεται σε κυλυόμενη, είναι η ίδια σκάλα με πριν, παλιά και βρώμικη αλλά είναι κυλυόμενη.
Ξεκινάω να ανεβαίνω αλλά από πάνω ξεκινούν να κατεβαίνουν μικρά λούτρινα ποντικάκια ακουμπισμένα ένα στο κέντρο κάθε σκαλοπατιού. Προσπαθώ να ανέβω αλλά να μην τα πατήσω κιόλας και δεν μπορώ, ξαφνικά ξεκινούν να κατεβαίνουν και μεγάλα λούτρινα γουρουνάκια τα οποία είναι τοποθετημένα ανά 4-5 σκαλιά στο αριστερό τους μέρος.
Έπειτα από πολλή ώρα που προσπαθώ να ανέβω αλλά παλεύω στο ίδιο σημείο καταλαβαίνω ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να ανέβω,από τη δεξιά πλευρά της σκάλας!!! Καθώς ανεβαίνω όμως, στέκομαι για λίγο, παίρνω αγκαλιά ένα γουρουνάκι, το καρατώ σφιχτά για λίγο, το αφήνω πάλι πίσω στα σκαλιά και συνεχίζω να ανεβαίνω. Και το όνειρο τελειώνει εκεί!!!

Ένα παράξενα όμορφο σπίτι...

Ενα πολύ ωραίο όνειρο που είδα πρίν δύο νύχτες! Άργησα και πάλι, αλλά δεν έχει σημασία.. Είναι λίγο δύσκολο να το μεταφέρω ακριβώς όπως το έζησα, αλλά αξίζει να προσπαθήσω!

Είμαστε απόγευμα στο χωριό και μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε είπαμε να πάμε μια βόλτα.. Το παράδοξο είναι οτι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα με ποιόν ήμουν μαζί σε αυτή τη βόλτα. Θα το εξηγήσω σαν «κόλπο» του υποσυνήδειτού μου, επειδή μάλλον το τελευταίο ήθελε να με οδηγήσει κάπου αλλού.. Πάντως μόνος μου δεν ήμουν σίγουρα, γιατί πήγαμε πολύ μακριά, περίπου δυο ώρες με τα πόδια, οπότε δεν θα πήγαινα μόνος!

Ο δρόμος λοιπόν μας έβγαλε σε μια παλιά παρατημένη αποθήκη (η ίσως σπίτι κάποιου φύλακα). Αμέσως καταλάβαμε οτι η βόλτα μας θα εξελισσόταν σε εξερεύνηση και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες γύρω απο το μικρό κτήριο.

Είχε πολλά σπασμένα παράθυρα.Λογικό.Τα άσπαστα είχαν γίνει καφέ απο το πέρασμα του χρόνου.. Η σκεπή ήταν ετοιμόρροπη και έλλειπαν αρκετά κεραμίδια. Το κτήριο όμως φαινόταν απείραχτο γενικά.. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Πανέμορφη πόρτα,σιδερένια και στιβαρή. Δεν την είχε αγγίξει καν ο χρόνος. Έπρεπε να μπούμε. Πάση θυσία! Δεν είχαμε φτάσει ποτέ τόσο μακριά, αλλά ούτε και τόσο κοντά! Μπήκαμε στη διαδικασία αναζήτησης του κλειδιού... ουτοπικό μεν, ο επιμένων νικά δε! Μπορεί να μας πήρε ώρα αλλά το βρήκαμε σε μια απο τις εσοχές του κτηρίου! Ήταν πιο μεγάλο και απο τα μεγάλα παλιά κλειδιά και δεν ήταν ανθεκτικό σαν την πόρτα. Παρ’ολα αυτά την άνοιξε αμέσως..

Το πως νιώθεις όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο χώρο δεν περιγράφεται εύκολα. Κατ’αρχήν είχαμε απίστευτη περιέργεια για το τι θα βρούμε, και πολύ μεγάλη όρεξη για ψάξιμο.. Μικρό το κτήριο, λίγο μεγαλύτερο από δυάρι σπίτι, οπότε δεν θα αφήναμε τετραγωνικό εκατοστό άψαχτο!

Ξαφνικά άρχισε να ακούγεται ένας παράξενος ήχος και πέρασαν αρκετές νυχτερίδες πάνω απ το κεφάλι μας! Λογικό οτι θα υπήρχαν αλλα δεν τις περιμέναμε! Προχωρήσαμε διστακτικά πρός τα μέσα. Το σπίτι είχε έπιπλα,παλία έπιπλα και παλιές συσκευές (εχω μια μικρή αδυναμία στα παλιά-γενικά)! Θα ξεκινήσω με το μεγάλο σιδερένιο-τρομακτικό-κρεβάτι, καλυμένο όπως τα πάντα, με πολλή σκόνη. Επίσης το μικρό κομοδίνο με το μισάνοιχτο συρτάρι του,λεςκαι κάποιος το είχε ανοίξει πριν λίγο να πάρει κάτι πρίν φύγει.. Το άνοιξα και βρήκα κάτι απίστευτο! Κάρτ ποστάλ του 1920 σε πραγματικά τέλεια κατάσταση, έγχρωμες (παρ’όλο που δε βλέπουμε χρώματα στα όνειρά μας) και το θέμα τους ήταν κάποια στρατόπεδα (!). Βρήκα ακόμη κάποιες φωτογραφίες, ασπιρίνες και κάτι κλειδιά,ανάμεσα σε αυτά και ενα αντικλείδι της σιδερένιας εξώπορτας.. Μέσα στα πράγματα που βρήκα στο δωμάτιο ήταν και ενα παλιό ραδιόφωνο με λυχνίες (πρίν λίγο καιρό πήρα ενα τέτοιο για το σπίτι μου στο χωριό), δεν είχε ρεύμα αλλά ήμουν σίγουρος οτι θα δούλευε. Στον τοίχο εκτός απο φωτογραφίες είχε κρεμασμένα κάτι φυλαχτά, ακριβώς δίπλα απο το παράθυρο. Δίπλα στην κουζίνα ήταν ολα τακτοποιημένα,τελείως λυτή, με τα απολύτως απαραίτητα..

Τα υπόλοιπα δωμάτια έιχαν ξύλινα κουτιά καρφωμένα,κλειστά. Δεν ξέρω γιατί δεν τα ανοίξαμε. Γενικά είχαν δίαφορα πράγματα που έδειχναν οτι τον τελευταίο καιρό, πρίν το παρατήσουν (το παράτησαν τελικα;) είχε γίνει αποθήκη.Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερα πράγματα, είχαμε βρεί όμως πολλά.. Δεν πήραμε τίποτα,δεν έιχε νόημα.

Είχε αρχίσει να βραδίαζει και έπρεπε να φύγουμε, είχαμε και δρόμο μπροστά μας. Είχαμε μαζέψει αρκετό φωτογραφικό υλικό,είναι σαν να δανειστήκαμε οτι είχε μέσα κατά κάποιο τρόπο!

Κρύψαμε πάλι το κλειδί στη θέση του και φύγαμε.. Ήταν μια τέλεια βόλτα και φυσικά προέκυψε εκεί που δεν το περιμένεις.

Η αλήθεια είναι οτι κράτησα το ενα αντικλείδι που βρήκα στο συρτάρι,ποιός ξέρει, μπορεί να το ονειρευτώ ξανά και το κλειδί να μην είναι εκεί...

Δίδαγμα...

Το παρακάτω όνειρο παιδεύομαι εδώ και μία εβδομάδα περίπου να το γράψω αλλά πάντα κάτι συμβαίνει!!! Τώρα όμως το πήρα απόφαση...

Είμαι στο σπίτι μου και κάθομαι, χαζεύω στην τηλεόραση...ξαφνικά χτυπάει το κινητό μου. Είναι η Κ. από τη δουλειά η οποία μου προτείνει να πάμε κάπου πάρα πολύ ωραία για καφέ.
Της λέω "ΟΚμ που?"
Μου απαντά: "Είναι στη Γούναρη, σχετικά ψηλά, Γούναρη 100, θα το δεις."
Ξεκινάω να ντύνομαι βιαστικά, βγαίνω στον δρόμο, ήταν ακόμα απόγευμα και ήταν άνοιξη, φτάνω στη Γούναρη και αρχίζω να ψάχνω, δεν υπήρχε εκεί γύρω καφετέρια...
Αρχίζω να ψάχνω τις πολυκατοικίες να βρω το νούμερο 100, το βρίσκω, ήταν μια πολύ παλιά πολυκατοικία. Κοιτάζω τα κουδούνια...ήταν νοσοκομείο.
Ταράζομαι (δεν αντεχω τα νοσοκομεία για κανέναν λόγο), αποφασίζω να την πάρω τηλέφωνο. Παρ' όλα αυτά όμως δεν μου χαλάει η διάθεση!Περιμένω αρκετή ώρα μέχρι να απαντήσει - φαντάζομαι ότι θα είναι στο αυτοκίνητο και θα έρχεται και δεν θα το ακούει- .
Τελικά το σηκώνει
-Που είσαι? (την ρωτάω εγώ)
-Σπίτι.
-Σπίτι? Καλά δεν θα 'ρθεις?
-Όχι.
-Καλά πλάκα μου κάνεις?Γιατί?
-Ήθελα απλά να πας μέχρι έκει και να δεις πως είναι. Να δεις ότι μπορείς να αισθάνεσαι ασφάλεια παντού...

Ξύπνησα, ήρθα στη δουλειά και της το είπα αμέσως, προφανώς είχα επιρρεαστεί πάρα πολύ από μια συζήτηση που είχαμε την προηγούμενη μέρα.

Κ. σε ευχαριστώ πολύ!!!

Το αστείο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι καθώς της διηγούμουν το όνειρό μου καθόταν στον υπολογιστή και έψαξε κατ'ευθείαν να δει τι είναι στην Γούναρη 100.
Και τι ήταν???
Μια γνωστή αλυσίδα ζαχαροπλαστείων...
Τραγικό??? Μέχρι και στο υποσυνείδητό μου έχω ζαχαροπλαστεία...

Ανάδυση

Σε όλους μας αρέσει να βλέπουμε ζωντανά όνειρα, να είναι λες και τα ζούμε πραγματικά, σε όλη τους την ένταση και όχι με την ψευδαίσθηση της όρασης που μας δίνει ο ονειρόκοσμος. Κάποιες φορές όμως είναι πολύ δύσκολο να τα αντέξεις, σχεδόν τρομακτικό.

Βρίσκομαι στην προβλήτα μιας παραλίας. Κοιτάω πίσω μου, το πέτρινο μπαράκι είναι εκεί, χωμένο κάτω από τα δέντρα, κανείς δεν βρίσκεται εδώ, μόνο εγώ, ακόμα και εδώ μόνος. Παρ' ότι δεν είναι νύχτα έχει σκοτεινιάσει, σύννεφα, στο βάθος ίσα που βλέπω τα βουνά να τα γαζώνουν οι κεραυνοί. Ψιχαλίζει, δεν με ενδιαφέρει, κοιτάω μόνο το σκοτεινό μπλε της θάλασσας, το αεράκι ίσα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο, όμως είμαι προσηλωμένος στο σκοτεινό μπλε της θάλασσας, θέλω να το αγκαλιάσω, να χαθώ μέσα του. Πηδάω, πάντα μου άρεσαν αυτά τα δευτερόλεπτα που είσαι στον αέρα πριν πέσεις στο νερό, εκεί η σιωπή παίρνει όλα τα χρώματα, την ποτίζουν όλες σου οι σκέψεις και τα θέλω για αυτό μετατρέπεσαι σε μολύβι που προσπαθεί να γράψει, σπάει όμως από την δύναμη που το κρατάς και ο ήχος του αντικαθίσταται από τον ήχο του νερού όπως βίαια σε αγκαλιάζει.

Ανοίγω τα μάτια μέσα στο νερό, είναι σκοτεινά προς τα κάτω και μόνο μερικές αχτίδες φωτός με προσανατολίζουν ώστε να καταλάβω που είναι η επιφάνεια και που ο βυθός. Σταματάω να κινούμαι για μια στιγμή, θέλω για μια φορά να αφεθώ στο ρεύμα δίχως κόντρα και δίχως κατεύθυνση να νιώσω τα θέλω και τα συναισθήματά μου να με μουλιάζουν όπως το νερό, όπως με περονιάζει το κρύο του βυθού, να νιώσω την διέξοδο όπως βλέπω τις αχτίδες φωτός. Όμως το οξυγόνο, όπως και η ζωή δεν είναι ποτέ αρκετά. Πρέπει να αναδυθώ, ανεβαίνω προς τα πάνω, μόλις όμως φτάνω στην επιφάνεια δεν μπορώ να βγω. Λες και καλύψανε την επιφάνεια με ένα άθραυστο γυαλί, το χτυπάω με όλη μου την δύναμη, με τα χέρια, με τα πόδια, με το κεφάλι, ματώνω, η τελευταία μου λύση είναι η κραυγή, η κραυγή της απελπισίας...

Ξύπνησα, έντρομος, ήταν τόσο ζωντανό που στον ύπνο μου είχα βγάλει τον νάρθηκα που έχω για λίγες μέρες στο δεξί μου χέρι. Ίσως ήταν πιο ζωντανό από ότι μπορούσα να αντέξω.

Μια βόλτα στο υποσυνείδητο....

Ήρθε λοιπόν και η σειρά μου να αφηγηθώ ενα όνειρο που είδα πρίν λίγες μέρες! Άργησα, το ξέρω, αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Καμμιά φορά χρειάζεται να το επεξεργαστείς λίγο, να βρείς την ερμηνεία του και μετά να το μοιραστείς! Δεν σας έχει τύχει?

Είμαστε λοιπόν όλοι μαζί (Η κλασσική παρέα του Blog!) και πίνουμε μπύρες στην Όλγας.
Πάντα ως παρέα κάναμε κάθε είδους κουβέντα και παντα το μόνο που μας "έκοβε" ήταν ο χρόνος ο οποίος και πάλι κάποια στιγμή έκανε αδιάκριτα την εμφάνιση του.. Χαιρετηθήκαμε αφήνοντας την κουβέντα στη μέση, οχι οτι ήταν κάτι σημαντικό βέβαια!

Ο Κώστας μου λέει οτι έχει όρεξη για περπάτημα. Κάτι ήθελε να μου πεί και δεν το είχα καταλάβει.. Ήμουν κουρασμένος οπότε τον πήρα μέχρι το σπίτι μου με το αυτοκίνητο και θα γυρνούσε με τα πόδια..

Φτάσαμε και τελικά ανεβήκαμε λίγο πιο πάνω σε ενα ήρεμο μέρος "Έτσι για βόλτα!".

Εδώ περιπλέκεται η υπόθεση! Θυμάμαι δυο εκδοχές του ονείρου.

Στην πρώτη μείναμε μέσα στο αυτοκίνητο και ακούσαμε δυο-τρία τραγουδια και φύγαμε.

Στη δεύτερη όμως κατεβήκαμε και θαυμάζαμε τον ουρανό. Είχε πολύ ωραία νύχτα και παρ'οτι βρισκόμασταν μέσα στην πόλη έβλεπες αρκετούς αστερισμούς! Άναψα ενα τσιγάρο και εκεί ξεκίνησαν ολα. Χωρίς να το καταλάβουμε ξεκινήσαμε μια απο τις πιο σοβαρές συζητήσεις που έχουμε κάνει ποτέ, ίσως δεν είναι σωστός ο όρος συζήτηση, θα μπορούσα να το πω και ψυχανάλυση. Ανοίξαμε και οι δυο τα πιο σκονισμένα κουτιά του μυαλού μας και περιέγραφε ο ένας στον άλλο το περιεχόμενό τους.. Το εχω πεί και στο παρελθόν,δεν υπάρχουν καλύτεροι "γιατροί" απο τους φίλους. Εξ'αλλου ποιός σε γνωρίζει καλύτερα? Κανεις!

Κάπως πιο χαλαροί λοιπόν, μετά απο αρκετή ώρα αναλύσεων και σκέψης είπαμε να φύγουμε.. Αυτή τη φορά μας διέκοψαν κάτι κόκκορες που είχαν ενοχληθεί μάλλον απο τον "θόρυβο" που κάναμε γι'αυτούς! 'Η απλώς επειδή κόντευε να ξημερώσει! Πραγματικά όμως νιώθαμε οτι είχε φύγει ενα βάρος απο μέσα μας. Χαιρετηθήκαμε ξανά και πήγαμε για ύπνο.

Το πιο περίεργο στήν ολη υπόθεση είναι οτι το πρωϊ πραγματικά ένιωθα αυτή την αίσθηση της ανακούφισης. Το ίδιο και ο Κώστας, που επίσης ήξερε τα πιο πολλά θέματα πρίν του τα πω..

Μήπως μερικά όνειρα είναι πιο ζωντανά απο οτι πρέπει να είναι? Ποιός καθορίζει το πόσο ζωντανό είναι ενα όνειρο?

Ίσως μερικές καλές στιγμές που ζούμε οσο είμαστε έξ-υπνοι μένουν ως όνειρα στο υποσυνήδειτό μας..

Κομμένες σκηνές

Πολλές φορές τα όνειρα είναι όχι απλά περίεργα αλλά φαίνονται και τελείως ασύνδετα, σαν κομμένες σκηνές από διάφορες ταινίες ενωμένες σε ένα φιλμ. Ένα τέτοιο ήταν και το δικό μου, περίεργο και ανακατεμένο, που μέχρι και τώρα στο τέλος της ημέρας με προβληματίζει και μου ανακατεύει συναισθήματα και στιγμές. Δεν αναφέρω τα γυναικεία ονόματα για αυτονόητους λόγους, όλες οι πιθανότητες δεκτές αλλά μόνο ο "ονειροπαρμένος" έχει πάντα το δικαίωμα της γνώσης των ονείρων του.

Βρίσκομαι σε ένα μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο. Υπάρχει πλήθος κόσμου και φώτα που αναβοσβήνουν, λες και βρίσκομαι στον κάτω όροφο του decadance στην Αθήνα, αλλά είμαι κάπου αλλού. Δίνουν βραβεία αλλά δεν ξέρω γιατί, ο κόσμος ζητωκραυγάζει, φωνάζει τραγουδάει, παραληρεί. Κάποιος ανεπιθύμητος για μένα είναι αυτός που τα απονέμει, εκείνη την στιγμή που αηδιάζω από την φωνή του, που θεριεύει η απέχθεια μέσα μου ακούω να λέει το όνομά μου. Ο κόσμος για μια στιγμή παγώνει. Μόνο για μια στιγμή όμως, έπειτα συνεχίζει στην δικιά του νιρβάνα, παραδομένος στην ανούσια επεφημία. Είμαι πίσω πίσω, σηκώνω το χέρι για να δείξω παρών, δεν θέλω να παραλάβω βραβείο από αυτόν τον καραγκιόζη, ειδικά τώρα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδά σε μια σκηνή και τον κόσμο να χορεύει από κάτω, μα ποτέ δεν είχα φωνή τραγουδιστή και εκείνη την ώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν φαντάζομαι μέσα στο όνειρο ή ονειρεύομαι μέσα στο όνειρο. Η σκηνή ξαφνικά αλλάζει...

Βρίσκομαι σε ένα αυτοκίνητο, οδηγάω ο ίδιος. Μυστήρια οχήματα αυτά τα αυτοκίνητα, σαν διασταύρωση από αυτοκίνητα των 50's και των 70's. Με κυνηγάει άλλο ένα, είναι βράδυ γιατί τα φώτα μας χοροπηδούν καθώς τρέχουμε σε χωμάτινους δρόμους που πέρα από τα αρκετά λασπωμένα τους σημεία έχουν και πολλά πηδήματα. Συγκρουόμαστε που και που μα ποτέ τόσο δυνατά ώστε να ακινητοποιηθούμε. Ξεμακραίνω, έχει ξημερώσει και μπαίνω στην Πάτρα, είναι όμως μια άλλη Πάτρα, ξεχωρίζουν τα ψηλά κτίρια. Πολυκατοικίες στον ρυθμό του ελληνικού κιτς του 70 με τις αντίστοιχες αποχρώσεις του μπλέ, του κόκκινου και του πράσινου. Ο σκηνοθέτης του ονείρου αλλάζει πάλι πλάνο...

Βρίσκομαι τώρα γυμνός σε μια μπανιέρα, όρθιο με βρίσκουν βάναυσα οι κρύες σταγόνες του νερού. Λες και θέλω να ηρεμήσω από κάτι, νιώθω μια σκέψη να με βασανίζει μα μόλις πάω να την προσεγγίσω ανοίγει η πόρτα. Είναι η ΧΕ. Ξαφνιάζομαι τι θέλει αυτή εδώ; Πως απέκτησε ξαφνικά τέτοιες οικοιότητες ; Κάτι με ρωτάει. Είναι η σκέψη που με βασανίζει αλλά εγώ δεν μπορώ να την ακούσω λες και προσπαθώ να ερμηνεύσω διαλόγους σε βουβή ταινία, μόνο που εγώ δεν μπορώ να διαβάσω χείλη. Το νερό ζεσταίνεται χανόμαστε στους ατμούς και το τοπίο δεν είναι ίδιο...

Δεν ξέρω που είμαστε ακριβώς. Ένας γρεμός μεγάλος και απότομος. Βρισκόμαστε σε ένα πλατύ μονοπάτι που μοιάζει με μπαλκονάκι του γκρεμού. Είμαι με ένα άνθρωπο που γνώρισα σχετικά πρόσφατα, έναν άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας από μένα και με την ΨΑ. Τι θέλει πάλι στα ονειρά μου ; Είναι πανέμορφη και την χαζεύω, χάνομαι πάλι στα μάτια της. Αυτός προχωρά μπροστά ενώ εμείς περπατάμε δίπλα δίπλα πιο πίσω. Στα αριστερά μας, πολλά μέτρα πιο κάτω φαίνεται ένας μακρόστενος μικρός κολπίσκος. Σταματάμε και τον χαζεύουμε, απλώνω το χέρι μου, η ΨΑ μου το σφίγγει, ξαφνιάζομαι ευχάριστα, δεν το πιστεύω. Γιατί μια τόση ανέλπιστη κίνηση μετά από τόσο καιρό ; Δεν με ενδιαφέρει πια το γιατί, γεμίζω με ευτυχία. Όμως το όνειρο με μεταφέρει στον κολπίσκο...

Είναι η ΖΣ που μάλλον έχει χωρίσει μετά από μακροχρόνια σχέση. Η ΖΣ είναι πολλά χρόνια φίλη με την ΨΑ, αλλά είμαστε μόνο η ΖΣ και εγώ σε αυτή την αμμουδιά. Ξαφνικά η ΖΣ γυμνώνεται μπροστά μου, με πλησιάζει τα χάνω. Μα είναι φίλη με την ΨΑ τι κάνει ; τι θέλει από μένα ; Μου μιλά για μια αρχαία ιεροτελεστεία για να "απελευθερωθεί" από τα δεινά του χωρισμού. Πρέπει λέει να κάνουμε μαζί πολλές δοκιμασίες, να κολυμπήσουμε μέχρι εξάντλησης στα γαλανά νερά και μετά με ότι δύναμη μας έχει απομείνει να αποκτηνωθούμε κάνοντας σεξ. Σαστίζω, δεν μπορεί να μου το ζητάει αυτό ; να το ζητάει από μένα ; μα δεν υπολογίζει καθόλου την ΨΑ ; Τα φώτα ανοίγουν, μαζί με τα μάτια μου.

Ξύπνησα μα ακόμα νιώθω το σφίξιμο στο χέρι από την ΨΑ...

Όταν πέφτεις καμια φορά πονάς...

Ήρθε η σειρά μου να μοιραστώ και γω ένα ταξίδι μου στον ονειρόκοσμο

Ανακαταμένες εικόνες περνούν από μπροστά μου, όπως όταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας ετοιμάζεται να αφήσει την τελευταία του πνοή. Εμένα όμως με τυλίγουν οι εικόνες, με τυλίγουν σε μια δίνη, νιώθω να με σηκώνει και ξαφνικά αλλάζουν όλα. Οι εικόνες σπάνε όπως τα θραύσματα ενός σπασμένου παρμπρίζ, πέφτω. Μαζί μου πέφτουν και τα γυάλινα θραύσματα, βλέπω ακόμα πάνω τους τις εικόνες της ζωής μου, φίλους, αγαπημένες, στιγμές, επιθυμίες, θέλω, όλα τώρα έχουν γίνει μια βροχή που πέφτει μαζί μου.

Σκοτάδι, αυτή η πτώση δείχνει να μην έχει τελειωμό. Η βροχή δυναμώνει, νιώθω ένα χέρι να με σφίγγει καθώς πέφτω, νιώθω τα μεγάλα του δάχτυλα να μου σφίγγουν την καρδιά, το μόνο που προβάλλει αντίσταση είναι η καρδιά μου, προσπαθεί κτυπώντας πιο δυνατά να ξεφύγει. Στροβιλίζομαι σε αυτή την πτώση, μέχρι που νιώθω πως το χέρι με αφήνει, δεν με αφήνει όμως. Μου δίνει περισσότερη ορμή, τώρα είμαι μέσα στην βροχή και τα θραυσματά έχουν γίνει μεγαλύτερα. Με χαρακώνουν, ματώνω, το αίμα μου γεμίζει τα μάτια, όλα θολώνουν από την πτώση και το αίμα, όλα γίνονται κόκκινα, κόκκινα και θολά.

Ευτυχώς πριν την πρόσκρουση με πρόλαβε ό ήχος κλήσης του κινητού μου, με έσωσε πάλι η σιδερένια μπάλα μου...

Ένα ακόμη όνειρο δίχως τέλος...

Λοιπόν, κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή. ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ, έπειτα από τόσα χρόνια καταφέραμε να το κάνουμε πραγματικότητα αυτό το blog.
Χθες βράδυ ξάπλωσα έχοντας πάρα πολλή αγωνία για το αν θα καταφέρω να θυμηθώ κάποιο όνειρο το πρωί. Τελικά μόλις ξύπνησα θυμόμουν το όνειρο αλλά αποσπασματικά :(
Έβλεπα πως βρισκόμουν στην πόλη που Γεννήθηκα (η οποία ήταν εντελώς διαφορετική). Αισθάνομαι πάρα πολύ ζεστά και οικεία, είναι αργά το απόγευμα και ο καιρός είναι υπέροχος, ιδανικός για βόλτες με τα πόδια στο κέντρο.Περπατώ στο δρόμο και συναντώ συνέχεια παλιούς φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ. ,όμως είναι όλοι κάπως ανέκφραστοι και αυτό με προβληματίζει.
Έχω ξεκινήσει να αισθάνομαι περίεργα και να αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να βρέθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζεμένοι εκεί. Μπαίνω σε ένα μαγαζί με γυναικεία αξεσουάρ και μέσα από τη βιτρίνα παρατηρώ τον κόσμο να περνάει, ώσπου συνειδητοποιώ ότι όλοι κινούνται με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία. Ξαφνικά μπαίνει στο μαγαζί κάποιος, τον οποίο έχω συναντήσει λιγοστές φορές (ίσως επηρεάστηκα γιατί πρόσφατα γίναμε φίλοι στο f/b) :), με πιάνει δυνατά από το χέρι, με τραβάει έξω και με τρομερό ενθουσιασμό με κατευθύνει πολύ γρήγορα,σχεδόν τρέχοντας,προς την κεντρική πλατεία. Τον ρωτάω επίμονα τι συμβαίνει, όμως εκείνος δεν μου απαντά και...ξυπνητήρι...
Περιμένω σχόλια,παρατηρήσεις και δικά σας όνειρα ίσως...