Ένα παράξενα όμορφο σπίτι...

Ενα πολύ ωραίο όνειρο που είδα πρίν δύο νύχτες! Άργησα και πάλι, αλλά δεν έχει σημασία.. Είναι λίγο δύσκολο να το μεταφέρω ακριβώς όπως το έζησα, αλλά αξίζει να προσπαθήσω!

Είμαστε απόγευμα στο χωριό και μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε είπαμε να πάμε μια βόλτα.. Το παράδοξο είναι οτι δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα με ποιόν ήμουν μαζί σε αυτή τη βόλτα. Θα το εξηγήσω σαν «κόλπο» του υποσυνήδειτού μου, επειδή μάλλον το τελευταίο ήθελε να με οδηγήσει κάπου αλλού.. Πάντως μόνος μου δεν ήμουν σίγουρα, γιατί πήγαμε πολύ μακριά, περίπου δυο ώρες με τα πόδια, οπότε δεν θα πήγαινα μόνος!

Ο δρόμος λοιπόν μας έβγαλε σε μια παλιά παρατημένη αποθήκη (η ίσως σπίτι κάποιου φύλακα). Αμέσως καταλάβαμε οτι η βόλτα μας θα εξελισσόταν σε εξερεύνηση και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες γύρω απο το μικρό κτήριο.

Είχε πολλά σπασμένα παράθυρα.Λογικό.Τα άσπαστα είχαν γίνει καφέ απο το πέρασμα του χρόνου.. Η σκεπή ήταν ετοιμόρροπη και έλλειπαν αρκετά κεραμίδια. Το κτήριο όμως φαινόταν απείραχτο γενικά.. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Πανέμορφη πόρτα,σιδερένια και στιβαρή. Δεν την είχε αγγίξει καν ο χρόνος. Έπρεπε να μπούμε. Πάση θυσία! Δεν είχαμε φτάσει ποτέ τόσο μακριά, αλλά ούτε και τόσο κοντά! Μπήκαμε στη διαδικασία αναζήτησης του κλειδιού... ουτοπικό μεν, ο επιμένων νικά δε! Μπορεί να μας πήρε ώρα αλλά το βρήκαμε σε μια απο τις εσοχές του κτηρίου! Ήταν πιο μεγάλο και απο τα μεγάλα παλιά κλειδιά και δεν ήταν ανθεκτικό σαν την πόρτα. Παρ’ολα αυτά την άνοιξε αμέσως..

Το πως νιώθεις όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο χώρο δεν περιγράφεται εύκολα. Κατ’αρχήν είχαμε απίστευτη περιέργεια για το τι θα βρούμε, και πολύ μεγάλη όρεξη για ψάξιμο.. Μικρό το κτήριο, λίγο μεγαλύτερο από δυάρι σπίτι, οπότε δεν θα αφήναμε τετραγωνικό εκατοστό άψαχτο!

Ξαφνικά άρχισε να ακούγεται ένας παράξενος ήχος και πέρασαν αρκετές νυχτερίδες πάνω απ το κεφάλι μας! Λογικό οτι θα υπήρχαν αλλα δεν τις περιμέναμε! Προχωρήσαμε διστακτικά πρός τα μέσα. Το σπίτι είχε έπιπλα,παλία έπιπλα και παλιές συσκευές (εχω μια μικρή αδυναμία στα παλιά-γενικά)! Θα ξεκινήσω με το μεγάλο σιδερένιο-τρομακτικό-κρεβάτι, καλυμένο όπως τα πάντα, με πολλή σκόνη. Επίσης το μικρό κομοδίνο με το μισάνοιχτο συρτάρι του,λεςκαι κάποιος το είχε ανοίξει πριν λίγο να πάρει κάτι πρίν φύγει.. Το άνοιξα και βρήκα κάτι απίστευτο! Κάρτ ποστάλ του 1920 σε πραγματικά τέλεια κατάσταση, έγχρωμες (παρ’όλο που δε βλέπουμε χρώματα στα όνειρά μας) και το θέμα τους ήταν κάποια στρατόπεδα (!). Βρήκα ακόμη κάποιες φωτογραφίες, ασπιρίνες και κάτι κλειδιά,ανάμεσα σε αυτά και ενα αντικλείδι της σιδερένιας εξώπορτας.. Μέσα στα πράγματα που βρήκα στο δωμάτιο ήταν και ενα παλιό ραδιόφωνο με λυχνίες (πρίν λίγο καιρό πήρα ενα τέτοιο για το σπίτι μου στο χωριό), δεν είχε ρεύμα αλλά ήμουν σίγουρος οτι θα δούλευε. Στον τοίχο εκτός απο φωτογραφίες είχε κρεμασμένα κάτι φυλαχτά, ακριβώς δίπλα απο το παράθυρο. Δίπλα στην κουζίνα ήταν ολα τακτοποιημένα,τελείως λυτή, με τα απολύτως απαραίτητα..

Τα υπόλοιπα δωμάτια έιχαν ξύλινα κουτιά καρφωμένα,κλειστά. Δεν ξέρω γιατί δεν τα ανοίξαμε. Γενικά είχαν δίαφορα πράγματα που έδειχναν οτι τον τελευταίο καιρό, πρίν το παρατήσουν (το παράτησαν τελικα;) είχε γίνει αποθήκη.Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερα πράγματα, είχαμε βρεί όμως πολλά.. Δεν πήραμε τίποτα,δεν έιχε νόημα.

Είχε αρχίσει να βραδίαζει και έπρεπε να φύγουμε, είχαμε και δρόμο μπροστά μας. Είχαμε μαζέψει αρκετό φωτογραφικό υλικό,είναι σαν να δανειστήκαμε οτι είχε μέσα κατά κάποιο τρόπο!

Κρύψαμε πάλι το κλειδί στη θέση του και φύγαμε.. Ήταν μια τέλεια βόλτα και φυσικά προέκυψε εκεί που δεν το περιμένεις.

Η αλήθεια είναι οτι κράτησα το ενα αντικλείδι που βρήκα στο συρτάρι,ποιός ξέρει, μπορεί να το ονειρευτώ ξανά και το κλειδί να μην είναι εκεί...