Κομμένες Σκηνές Νο 2

Αν και είχα πολύ καιρό να γράψω, κάλιο αργά παρά ποτέ. Εννοείται πως όλο αυτό τον καιρό επισκεπτόμουν τον ονειρόκοσμο αλλά άλλοτε ήταν ανιαρές οι εμπειρίες και άλλοτε δεν μπορούσα να τις θυμηθώ. Αυτή την φορά όμως πάλι με τον αλλόκοτο τρόπο και την μυστηριώδη ροή των γεγονότων μου αποτυπώθηκαν στην μνήμη και είπα να τα μοιραστώ.

Όλο το όνειρο ξεκινάει από ένα δωμάτιο, σαν κι αυτά που κάνουν τις αποκλειστικές συνεντεύξεις στις διάσημες τηλεοπτικές εκπομπές. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένα παλιός συμμαθητής μου που εξομολογείται μια προσωπική του περιπέτεια. Διηγείται πως εγκατέλειψε την σχολή αστυνομικών στο τέταρτο και τελευταίο εξάμηνο λόγω ενός σοβαρού προβλήματος στο πόδι του, που αν δεν αντιμετωπιζόταν θα έπρεπε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό. Η πλάκα εδώ είναι ότι στην πραγματική ζωή αυτός ο παλιός συμμαθητής είναι αστυνομικός χρόνια τώρα, όμως το όνειρο δεν σταματάει εδώ αντίθετα μεταφέρεται σε ένα παγκάκι.

Το παγκάκι βρίσκεται στο πίσω μέρος της σχολής μου. Είμαστε τρεις καθισμένοι στο παγκάκι. Δεν μπορώ να θυμηθώ το τρίτο άτομο, ούτε καν αν ήταν άντρας ή γυναίκα. Ο διπλανός μου ήταν άντρας με αδρά χαρακτηριστικά με πρόσφατα ξυρισμένο κεφάλι και έντονα ερεθισμένη επιδερμίδα από την διαδικασία. Μιλάμε για μουσική, ενώ πέφτει από το αριστερό του αυτί ένα σκουλαρίκι που είχε και ψάχνει να το βρει. Το παρουσιαστικό του είναι κάτι ανάμεσα σε punkιο και skinα. Του δίνω το σκουλαρίκι του και προσπαθεί μετά βίας να το φορέσει. Από τις ερωτήσεις που του κάνω καταλαβαίνω πως είναι ο Bono των U2 (!?!) , νιώθω εκείνη την έκπληξη που νιώθεις όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις κάνει πατάτα. Αλλά ο τύπος μοιάζει ατάραχος και συνεχίζει να μιλάει για σκηνικά και καταστάσεις από συναυλίες. Ο διάλογος συνεχίζεται σε ένα αυτοκίνητο που βρίσκεται πιο ψηλά από την σχολή. Εκεί με περιμένει άλλη μια έκπληξη, στο ίδιο στυλ του τύπου που είναι ο Bono εμφανίζεται η τραγουδίστρια των PortisHead. Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου πως συνέχισε ο διάλογος αλλά πάλι ο σκηνοθέτης του ονείρου αλλάζει πλάνο και πλατό.

Είμαι σε μια αίθουσα σε τεχνοτροπία techno freak των early 80’s όπου κυριαρχούν οι γωνίες και οι συμμετρίες με τα άπειρα κουμπάκια σε φλούο χρώματα. Υπάρχουν πολλά τραπέζια παράλληλα μεταξύ τους, κάθε τραπέζι έχει τρεις καρέκλες και όλα αυτά είναι τοποθετημένα σε διάταξη που θυμίζει τάξη σχολείου, όλα κοιτούν μπροστά. Εκεί βρίσκεται ένα γραφείο που επίσης κάθονται τρεις και ένας από αυτούς μιλάει στο πλήθος που έχουμε καθίσει. Πίσω από αυτόν υπάρχει φόντο μια σημαία, δύσκολα θυμάμαι το σχέδιό της, είχε χρώματα πορτοκαλί, γκρι και λίγο μπλε και ίσως να είχε το σχήμα μιας μεγάλης σφαίρας στο κέντρο. Κάθομαι πίσω-πίσω, στα αριστερά μου είναι η ΨΑ. Είναι πολύ γλυκιά μαζί μου, εκπλήσσομαι. Τι δουλειά έχει αυτή πάλι στα όνειρά μου ; Και γιατί αυτό το ύφος και αυτή η συμπεριφορά ; Οριακά καταλαβαίνω πως όλη αυτή η καλοσύνη και το ενδιαφέρον είναι ενταγμένα σε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης. Αναρωτιέμαι μέσα στο όνειρα το γιατί και νιώθω παγερά αδιάφορος έως και προκατειλημμένος να την απορρίψω. Εκείνη την στιγμή ο ομιλητής σε αυτή την διαδικασία ανακοινώνει την διανομή σπαθιών σαμουράι προς όλους. Η ΨΑ τρέχει να πάρει το δικό της και το δικό μου, εγώ αρπάζω το διπλανό μου μιας και στην τελευταία σειρά δεν υπάρχει τρίτος. Η ΨΑ γυρίζει χαρούμενη κάθεται δίπλα μου και με φιλά θερμά στο μάγουλο και μετά στον λαιμό. Παίρνω το σπαθί μου και το βγάζω από το θηκάρι του. Γυαλίζει η λάμα του και έχει χαραγμένη μια φράση, το ξαναβάζω στο θηκάρι. Τα σταυρώνω στην πλάτη μου και μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του Leonardo από τα χελωνονιντζάκια και γελάω δυνατά. Η διαδικασία λήγει και βγαίνουμε έξω.

Εκεί υπάρχουν φαρδιές αλάνες με χώμα που διακόπτονται με μικρούς ασφάλτινους δρόμους. Πρέπει να φτάσουμε στο σπίτι της ΖΣ που είναι κάπου μακριά. Είναι νύχτα και υπάρχουν μόνο σε μερικά σημεία κάποιες λάμπες που δίνουν ένα μελαγχολικό κίτρινο φως. Περπατάμε με γοργούς ρυθμούς και φτάνουμε στον προορισμό μας. Το σπίτι όμως δεν είναι κανονικό σπίτι. Μοιάζει πάρα πολύ με υπόγειο σιλό για πύραυλο, δηλαδή ένα κυλινδρικό χτίσμα μέσα στην γη με αλλεπάλληλες σκάλες να στριφογυρίζουν για να φτάσεις στον πάτο. Μπαίνω μέσα, δεν μπορώ να ανακαλέσω εικόνες ή σκέψεις καθώς κατέβαινα όμως διήρκεσε πολύ λίγο. Ανεβαίνω τις σκάλες βιαστικά. Κάποιος μας πληροφορεί πως μας κυνηγάνε και πως πρέπει να φύγουμε γρήγορα. Από την σκονισμένη αλάνα ξεπροβάλλουν τρία μηχανάκια. Το ένα από αυτά το οδηγάει ένας πρώην της ΨΑ. Παίρνουν την ΨΑ, την ΖΣ και μια φίλη τους και τρέχουν μπροστά. Εγώ ακολουθώ με τα πόδια πίσω ενώ προσπαθώ να καλέσω τον φίλο μου και να του πω χωρίς να με καταλάβουν κάτι. Αυτό το κάτι έχει να κάνει με την υποκλοπή των επικοινωνιών των κυνηγών μας. Ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε ένα ξύλινο κτίριο. Γύρω του βρίσκονται γραφικά πέτρινα σοκάκια με φωτισμένες κολόνες που θυμίζουν κάτι από στενά παριζιάνικα σοκάκια. Μπαίνω μέσα στο κτίριο που περισσότερο μοιάζει με τεράστιο σαλέ λόγω της ξύλινης κατασκευής. Είναι αρκετά στενό ενώ υπάρχει και αρκετός κόσμος μέσα που ψωνίζει ρούχα που βρίσκονται από εδώ και εκεί. Έχει πολλά επίπεδα, ανισόπεδα μεταξύ τους που συνδέονται με μικρές σκάλες και επάλληλες πόρτες που ανοίγουν. Προσπαθώ να ξεφύγω από τους διώκτες μου ενώ ταυτόχρονα πέφτω πάνω σε γνωστούς που φοβάμαι πως θα προδώσουν την παρουσία μου εκεί. Ανοίγω την τελευταία πόρτα, ρίχνω μια ματιά έξω, βλέπω πάλι ένα παγκάκι σε ένα στενό με δύο κολόνες φωτισμένες και νιώθω το κρύο που έχει έξω.

Τώρα βρίσκομαι γυμνός μαζί με την επίσης γυμνή ΨΑ κάτω από τα σεντόνια σε ένα κρεβάτι. Σίγουρα είναι προσπάθεια επανασύνδεσης. Πάλι μου μιλάει ασταμάτητα, προσπαθεί να δικαιολογηθεί το καταλαβαίνω περισσότερο από την γλώσσα του σώματός της παρά από τα λόγια της. Όμως νιώθω ακόμα έκπληκτος πως έχει συντελεστεί αυτό, δεν μπορώ να βρω τους λόγους της επιστροφής. Νιώθω πως κάτι πήγε στραβά και είπε να επιστρέψει όμως αυτό δεν είναι το συναίσθημα που με κυριεύει. Με κυριεύει η απάθεια και η αδιαφορία. Στο τέλος αυτό μετασχηματίζεται σε άρνηση που δυναμώνει, δεν θέλω να συνεχίσει αυτό, δεν ζήτησα και δεν θέλω αυτή την επανασύνδεση. Το υποσυνείδητό μου καταστέλλεται από τα μάτια μου που ανοίγουν. Ο ανοιχτός ουρανός είναι εκεί μαζί με τα σύννεφα της βροχής που πλησιάζουν στο βάθος του ορίζοντα, όμως εγώ είμαι μόνος στο κρεβάτι μου, μάλλον η επιθυμία του ονείρου μου εισακούστηκε.