Ένα ακόμη όνειρο δίχως τέλος...

Λοιπόν, κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή. ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ, έπειτα από τόσα χρόνια καταφέραμε να το κάνουμε πραγματικότητα αυτό το blog.
Χθες βράδυ ξάπλωσα έχοντας πάρα πολλή αγωνία για το αν θα καταφέρω να θυμηθώ κάποιο όνειρο το πρωί. Τελικά μόλις ξύπνησα θυμόμουν το όνειρο αλλά αποσπασματικά :(
Έβλεπα πως βρισκόμουν στην πόλη που Γεννήθηκα (η οποία ήταν εντελώς διαφορετική). Αισθάνομαι πάρα πολύ ζεστά και οικεία, είναι αργά το απόγευμα και ο καιρός είναι υπέροχος, ιδανικός για βόλτες με τα πόδια στο κέντρο.Περπατώ στο δρόμο και συναντώ συνέχεια παλιούς φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ. ,όμως είναι όλοι κάπως ανέκφραστοι και αυτό με προβληματίζει.
Έχω ξεκινήσει να αισθάνομαι περίεργα και να αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να βρέθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζεμένοι εκεί. Μπαίνω σε ένα μαγαζί με γυναικεία αξεσουάρ και μέσα από τη βιτρίνα παρατηρώ τον κόσμο να περνάει, ώσπου συνειδητοποιώ ότι όλοι κινούνται με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία. Ξαφνικά μπαίνει στο μαγαζί κάποιος, τον οποίο έχω συναντήσει λιγοστές φορές (ίσως επηρεάστηκα γιατί πρόσφατα γίναμε φίλοι στο f/b) :), με πιάνει δυνατά από το χέρι, με τραβάει έξω και με τρομερό ενθουσιασμό με κατευθύνει πολύ γρήγορα,σχεδόν τρέχοντας,προς την κεντρική πλατεία. Τον ρωτάω επίμονα τι συμβαίνει, όμως εκείνος δεν μου απαντά και...ξυπνητήρι...
Περιμένω σχόλια,παρατηρήσεις και δικά σας όνειρα ίσως...