Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ανάδυση

Σε όλους μας αρέσει να βλέπουμε ζωντανά όνειρα, να είναι λες και τα ζούμε πραγματικά, σε όλη τους την ένταση και όχι με την ψευδαίσθηση της όρασης που μας δίνει ο ονειρόκοσμος. Κάποιες φορές όμως είναι πολύ δύσκολο να τα αντέξεις, σχεδόν τρομακτικό.

Βρίσκομαι στην προβλήτα μιας παραλίας. Κοιτάω πίσω μου, το πέτρινο μπαράκι είναι εκεί, χωμένο κάτω από τα δέντρα, κανείς δεν βρίσκεται εδώ, μόνο εγώ, ακόμα και εδώ μόνος. Παρ' ότι δεν είναι νύχτα έχει σκοτεινιάσει, σύννεφα, στο βάθος ίσα που βλέπω τα βουνά να τα γαζώνουν οι κεραυνοί. Ψιχαλίζει, δεν με ενδιαφέρει, κοιτάω μόνο το σκοτεινό μπλε της θάλασσας, το αεράκι ίσα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο, όμως είμαι προσηλωμένος στο σκοτεινό μπλε της θάλασσας, θέλω να το αγκαλιάσω, να χαθώ μέσα του. Πηδάω, πάντα μου άρεσαν αυτά τα δευτερόλεπτα που είσαι στον αέρα πριν πέσεις στο νερό, εκεί η σιωπή παίρνει όλα τα χρώματα, την ποτίζουν όλες σου οι σκέψεις και τα θέλω για αυτό μετατρέπεσαι σε μολύβι που προσπαθεί να γράψει, σπάει όμως από την δύναμη που το κρατάς και ο ήχος του αντικαθίσταται από τον ήχο του νερού όπως βίαια σε αγκαλιάζει.

Ανοίγω τα μάτια μέσα στο νερό, είναι σκοτεινά προς τα κάτω και μόνο μερικές αχτίδες φωτός με προσανατολίζουν ώστε να καταλάβω που είναι η επιφάνεια και που ο βυθός. Σταματάω να κινούμαι για μια στιγμή, θέλω για μια φορά να αφεθώ στο ρεύμα δίχως κόντρα και δίχως κατεύθυνση να νιώσω τα θέλω και τα συναισθήματά μου να με μουλιάζουν όπως το νερό, όπως με περονιάζει το κρύο του βυθού, να νιώσω την διέξοδο όπως βλέπω τις αχτίδες φωτός. Όμως το οξυγόνο, όπως και η ζωή δεν είναι ποτέ αρκετά. Πρέπει να αναδυθώ, ανεβαίνω προς τα πάνω, μόλις όμως φτάνω στην επιφάνεια δεν μπορώ να βγω. Λες και καλύψανε την επιφάνεια με ένα άθραυστο γυαλί, το χτυπάω με όλη μου την δύναμη, με τα χέρια, με τα πόδια, με το κεφάλι, ματώνω, η τελευταία μου λύση είναι η κραυγή, η κραυγή της απελπισίας...

Ξύπνησα, έντρομος, ήταν τόσο ζωντανό που στον ύπνο μου είχα βγάλει τον νάρθηκα που έχω για λίγες μέρες στο δεξί μου χέρι. Ίσως ήταν πιο ζωντανό από ότι μπορούσα να αντέξω.

3 σχόλια:

  1. Τελικά το έγραψες...
    Καθαρό άγχος και stress, μόνο αυτό μπορώ να δω μέσα από αυτό το όνειρο...
    Ψάχνεις μια διέξοδο και δεν τη βρίσκεις, είσαι πολύ κοντά σε κάτι, το βλέπεις...αλλά δεν ξέρεις πως να φτάσεις μέχρι εκεί, κάτι σε εμποδίζει... κι εσύ 'ματώνεις'!!!
    Δες τα πράγματα λίγο πιο χαλαρά...
    Όλα θα ήταν πιο εύκολα αν σκεφτόσουν λίγο λιγότερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καμιά φορά το πρόβλημα είναι οτι απλά συνεχίζει να κάνεις πράγματα χωρίς να έχεις την πολυτέλεια της σκέψης, πότε ισχύει αυτό που γράφεις, θεωρώ όμως πως η "ιδανική" λυση βρίσκεται στον συνδυασμό των δύο. Αν ζητάς προσωπική απάντηση θεωρώ πως πρέπει να "μεγαλώσω" την διάρκεια της "ανάσας" μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα σου έκανε καλό να συγκεντρωθείς λιγάκι σ'αυτό... είμαι σίγουρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή